اخیراً بسیاری از دست‌اندرکاران کشاورزی از ما پرسیده‌اند که چرا مسئولان بخش برای نشان‌دادن حسن‌نیت‌هایشان، شماره تلفن‌های همراه خود را به‌ویژه در اوایل قبول مسئولیت‌هایشان برای رسیدگی به امور دردمندان بخش در جهت ارسال پیام‌هایشان به آن‌ها می‌دهند، ولی انگار که متعاقباً پشیمان می‌شوند و از جواب‌گویی‌ها و ایجاد ارتباط‌های مشکل‌گشا، دوری می‌جویند که تغییر شماره‌های همراه خود نیز نوعی دیگر از این فرارها می‌باشد!
در پاسخ به این قبیل اعتراضات، اولاً باید اعتراف کرد که مسئولان بخش در ابتدا پیش‌بینی نکرده‌اند تا چه اندازه درگیر مسئولیت‌ها می‌شوند و ثانیاً در ابتدای قبول یک شغل مدیریتی، شاید خوشحالی آن‌ها ایجاد همدردی را با بسیاری از چشم‌انتظاران حل مشکلات، تشدید می‌کند، ولی به تدریج گوشه‌گیری‌ها شروع می‌شود، تا جایی که اخلاق و رفتار برخی از آن‌ها کاملاً دگرگون می‌شود تا زمانی که حس کنند، عنقریب باید در انتظار پایان منصب خود بمانند.
بنابراین به دردمندان بخش که بسیاری از آن‌ها توصیه‌های آینده‌سازی را به مسئولان دارند، سفارش می‌کنیم که دلتنگ نباشند؛ زیرا پس از رهایی مسئولان از منصب‌های خود، آن‌ها یا بسیار با محبت یا ناگهان ناپدید می‌شوند تا از گله‌گذاری‌ها در امان بمانند.
از این‌ها گذشته، چون راهبردهای پایداری برای بخش کشاورزی در دولت تدبیر و امید تدوین و ارائه نشده، لذا هر طرح و ایده آینده‌سازی که امروز به بخش دولتی ارائه شود، به خاطر بوروکراسی و سلیقه‌گرایی‌ها، نمی‌تواند نتایج دلخواهی را به بار آورد.
به آن‌دسته از متقاضیان دریافت واکنش‌های دلگرم‌کننده از سوی بخش دولتی به ویژه صاحبان امضاء‌های طلایی که سرخورده شده‌اند و نظارت‌ها را حق مسلم خود برای عدالت‌جویی می‌دانند، توصیه می‌کنیم که بدین‌منظور به اطلاعیه‌های قوه‌قضاییه برای عدالت‌جویی توجه نمایند و به آن‌دسته نیز که تبلیغات توسعه را در بخش با واقعیت‌ها مغایر می‌دانند، توصیه می‌کند که صبر را پیشه کنند؛ زیرا دولت بعدی بالاخره باید واقعیت‌ها را تحویل بگیرد و نمی‌تواند تبلیغات توخالی را ملاک ادامه کار خود قرار دهد.
شهریور99-سال41-شماره489-ص5