در سال 1988 در ژاپن بر روی پروژه ای تحت عنوان سیستم کوتیگ (Study on direct rice seefing in submerged condition) کار می کردم ، روش کار به این ترتیب بود که دانه های شلتوک را چند روزی در آب ولرم نگه می داشتیم تا بذور نوک به رند آنگاه بذور جوانه زده را در یک دستگاه مخصوصی که درام نامیده می شد (تقریبا عملکردی مثل دستگاه بتن ساز داشت) و از یک تشتکی که بوسیله موتور کوچکی حرکت دورانی داشت با یک حرکت دورانی که قبلا تنظیم شده بود آب و یک ماده پودر مانند به نام کلسیک (احتمالا ترکیب آن پر اکسید کلسیم بوده) را به ضخامت حدود یک میلی متر روی بذور جوانه زده شلتوک می پوشانیدیم و پس از خشک کردن بذور آغشته به کلسیک آن را با دستگاه بذر کار بصورت مستقیم می کاشته و مزرعه را آبیاری می کردیم ، کلسیک آغشته شده به بذور کاشته شده در زیر خاک در اثر تماس با آب اکسیژن خود را در محیط رها می کرد و بدین ترتیب اکسیژن مورد نیاز برای جوانه زدن بذور جوانه زده تامین شده و سبز می شدند ، با این روش توانسته بودیم 98% بذور کاشته شده را سبز نموده و محصول بدست آمده با کشت به صورت نشاکاری تفاوت معنی داری نداشت وقتی به ایران برگشتم چه در زمان خدمت در استان گیلان و چه در اداره کل مهندسی زراعی خیلی سعی کردم این روش را در مناطقی مثل خوزستان متداول نمایم . در آن موقع نظرم این بود، با توجه به این که برنج گیاهی است که مقاومت آن به شوری زیاد می باشد کشت آن را در اراضی شور جنوب خوزستان می توان در مناطقی مثل شاوور و شعیبیه با توسعه کشت برنج با این روش و اجرای زهکشی وانجام عمل “لیچینگ” به عنوان گیاه پیش آهنگ استفاده نموده و ضمن برداشت محصول مناسب نسبت به شستشو و اصلاح اراضی شور نیز اقدام نمود . بالاخره در آن مقطع با توجه به تفکر روز مدیران، زورم نرسید و این کار عملی نشد که اخیرا گزارشی از دوستان انجمن آب و خاک مشاهده کردم که در خوزستان برنج کاری به روش خشکه کاری در سطح 200 هزار هکتار متداول شده و عملکرد تولید نیز رضایت بخش بوده ، به نظرم آمد یا توجه به این که برنج گیاهی است که از شوری زیاد زمین رنج نمی برد و مقاوم می‌باشد، اگر با استفاده از این روش برنج کاری به صورت کشت مستقیم به صورت “کوتینگ” توسعه یابد، هم می‌توان اراضی شور جنوب خوزستان را به تدریج اصلاح نمود و هم به تولید با کیفیت برنج رسید.
با سپاس عسگرزاده
