توسعه  پایدار کشاورزی یا تولید به هر قیمتی؟

99-1-23

استراتژی جدید وزیر جهاد کشاورزی در آستانه انتخاب:

در شعارهای مطرح شده در مجلس شورای اسلامی که توسعه کشاورزی، اشتغال و رضایت کشاورزان به هر قیمتی، در خواسته‌‌های نمایندگان مجلس شنیده می‌‌شود.

نمایندگان مجلس اکثراً مایلند که موکلان آنها در حوزه انتخابیه، به هر قیمتی راضی باشند؛ یعنی اگر یک کشاورز با صرف همه عوامل تولید از هر هکتار اراضی آبی، 2 تن گندم برداشت می‌‌کند و در اصل، امکانات ارزشمند را هدر می‌‌دهد، علی‌رغم اینکه از کشاورزی برخوردار از دانش فنی کاربردی سازگار به دور است، باید از وضعیت موجود رضایت داشته باشد و کشاورزی هم که با همین امکانات، به میزان 10 تن در هکتار گندم برداشت می‌‌کند نیز باید به طریقی دیگر، رضایت خود را اعلام کند؛ در صورتی که این یکی از حداقل امکانات، مقدار تولید را در واحد سطح دارد و در راستای توسعه  پایدار کشاورزی گام برمی دارد، ولی آن دیگری، خلاف جهت توسعه پایدار کشاورزی فعالیت می‌‌کند!

اکنون اگر بخواهیم جمع جبری هزینه عوامل تولید و نهاده‌‌های کشاورزی را به ازای ارزش تجاری مقدار کل تولید یک محصول مقایسه کنیم. مشاهده خواهیم کرد که با این مفهوم، توسعه راستین و فراگیر صورت نگرفته است؛ بدین معنا که تولید با روش‌های مرسوم در مجموع به خاطر هدر دادن عوامل تولید نمی‌تواند اقتصادی باشد.

اگر وزارت جهاد کشاورزی بخواهد برنامه توسعه پایدار کشاورزی را در یک سال و اندی مانده به فرصت دولت دوازدهم و دوره‌های بعدی اعلام کند، با دو فرآیند در تضاد با هم مواجه است که باید ان را با مجلس در میان بگذارد و نمایندگان را متقاعد کند که توسعه  پایدار با تولید به هر قیمتی، خلاف جهت یکدیگر حرکت می‌‌کنند.