98-2-48
ابزارهای رونق تولیـد را بهتر بشناسیم و ارزیابی نمائیم
راه و روش‌های ما با شعارهای تدبیر و امید، چقدر فاصله دارد؟
قدر مسلّم سیاست‌های مدیریتی بخش دولتی قاعدتاً باید از عوامل کلیدی رونق بخشیدن به رونق تولید باشند، زیرا تمام ابواب جمع این بخش، هم بودجه برای اجرای طرح‌ها در اختیار دارند و هم خودشان حقوق دریافت می‌کنند و حتّی کارهای اضافی که برای ارباب رجوع یا بهتر بگوییم رعیّت‌ها انجام می‌دهند، وجهی را انشاءالله دریافت نمی‌کنند که خداوند بزرگ یقیناً بنا بر وعده‌های در قرآن کریم، به حساب‌شان در روز محشر رسیدگی و اجرشان را می‌دهد.
بخش دولتی بنا بر محاسبات وجدان کاری و درایت مدبّران بالادستی و پایین‌دستی، درجاتی از بروکراسی اداری را با خود همراه دارند که هر چه این درجه بالاتر باشد، به همان میزان، اعتماد ارباب رجوع به دم و دستگاه دولتی می‌تواندکمتر باشد،که در نتیجه آنف سرمایه‌گزاری نیز کمتر صورت می‌گیرد؛ ضمن آن که، کارشناسان و کارمندان دولتی، خودشان هم آن چنان در بروکراسی غرق می شوند که وقت مطالعه موضوعات فنی روز را پیدا نمی‌کنند؛ در حالی که گاهی علم دیروز هم، دیگر به درد امروز کارشان نمی‌خورد و در بیشتر سخنرانی‌های‌شان همان حرف‌های چندین سال پیش و گاهی 40 سال پیش را تکرار می‌کنند!
فاجعه بارتر این که در بسیاری جهات باورشان نمی‌شود که ممکن است اهل فن در بخش خصوصی وجود داشته باشد که بتواند رهنمودی به آن‌ها بدهند که هزاران میلیارد تومان، ارزش داشته باشد که نمونه‌های آن را در جاری شدن سیل‌های اخیر مشاهده کردیم که اگر دولت تدبیر و امید، شعار اولیه انتخاباتی خود را حفظ می‌کرد، یقیناً با استفاده و دریافت مشورت‌ها از آگاهی‌ها و تجربیّات بخش خصوصی، می‌توان انتظار داشت که آینده‌نگری‌ها در بخش دولتی به کمک مردم، آنچنان تقویّت می‌شد تا پیشگیری‌ها اجرایی‌تر شوند.
